İki gün önce, akşam ailecek yürüyüşe çıkalım dedik. Kız kardeşim henüz tam olarak evcilleşmemiş kedisini de tüm uyarılarımıza rağmen getirmek istedi. Hayvan henüz tasmayla yürümeye alışmadığı için kucağında gezdirdi. Yolun yarısında yoruldu ve bana uzattı. Ben kucağıma almak istemedim ve kedi kaçtı. Kardeşim ağlayıp bana bağırmaya başladı. Eve geçince benden 6 yaş küçük öz kız kardeşim annemin, halamın, dedemin yanında ağzımı bile açmama rağmen üzerime yürüyüp öz annemize küfürler savurup, beni kastederek bağırıp çağırıp, toplumun ve devletin kendisine verdiği o güce dayanarak " Keşke o anası şeyyettiğimin bilmemnesini daha önce polise şikayet edip uzaklaştırma aldırsaydım, bu evden gönderseydim." deyip hakaret etmeye devam etti. Hatta bana birkaç tekme attı. Vallahi tek fiske bile vurmadım. Çok zoruma gitti. Dışarı çıktım. Bir saat sonra babamla kediyi başka bir kediyle kavga ederken bulduk. Kediyi ayırıp kucağıma aldım. Hayvanın nevri dönmüş olmalı ki bana saldırdı, sağ kolumdan 3-4 kere ısırdı ve çırmaladı. Elim uyuştu, kanlar akmaya başladı. Yine de kediyi yakalayıp eve getirdik. Acile koştuk. O gecenin bir kısmını acilde geçirdim, aşı falan oldum. Hala sağ elimi kullanamıyorum. Kolumun ağrısından secdeye gidip doğru düzgün namazımı bile kılamıyorum. Buna rağmen benden bir özür bile dilenmedi. Ben de kadının beyanı esas olduğundan, 9 ay önce üniversitedeyken geçirdiği trafik kazasından ötürü günlerce hastanelerde başında sabahladığım öz bacımdan, hiç yere gördüğüm bu saygısızlık ve şiddeti ailemin hatırına yutmak zorunda kaldım. Sırf erkeğim diye 3 üniversite bitirmeme ve sicilimin temiz olmasına rağmen sözüm dinlenmeyecek nasıl olsa. İki gündür uyuyamıyorum. Teşekkürler kadın hakları, teşekkürler Türk Hukuku, teşekkürler modern dünya, teşekkürler Z kuşağı.

Sonra ne mi oldu? 26 yaşında dağ gibi adamım mutfağa çekilip bir yandan içimin yangınları, bir yandan kolumun sızı, bir yandan toplumun ve dünyanın geldiği şu noktanın sıkıntısıyla sessiz, sessiz ağladım. En sevdiklerinden gördüğü haksızlıklar daha bir zoruna gidiyor insanın. Vallahi içimde evlenme, kız evlat sahibi olma isteği bile kalmadı. Her an bir iftiraya kurban gidebiliyormuş insan.

Kimseye derdimi anlatamadığım ve kelimelere dökemediğim için beni boğan bu sıkıntıyı buraya yazdım. Belki bir nebze olsun rahatlarım diye. Biz ne ara bu hale geldik. İnsanoğlu nasıl bu kadar zalimleşti? Kendi ailemize bile güvenemez olduk!..